Op de peuterschool maakte Joppe
een prachtige Sint Maarten lampion.
De vraag kwam op, gaat hij ook meelopen?
Hmm.
Dilemma.
Met al dat snoep, waar hij nu nog geen weet van heeft.
En dan bij vreemde mensen aanbellen
(joppe is al nooit het huis uit te krijgen)
en dan zeker liedjes zingen.
(heb hem nog nooit iets horen zingen...)
Wij stelden het nog maar een jaartje of wat uit.
Maar dan.
Bij ons bellen altijd hele volksstammen aan,
zeker 8 zakken snoep gingen er deze keer doorheen!
De eersten belden al aan,
toen hij nog lag te dutten
(onze langslaper)
maar eenmaal wakker,
weigerde hij naar beneden te komen,
waar papa en mama leuk deden tegen vreemde kinderen,
die massaal aanbelden,
zoveel had hij inmiddels wel door.
We hadden deze week al een verjaardag gehad,
en ook daar was het aantal (bekende) mensen over de vloer
op een zeker moment toch echt een probleem.
Wat moet dat allemaal in mijn huis,
aan mijn spullen,
met mijn papa?
Arme Joppe...
Geheel tegen zijn zin,
kwam hij voor het eten toch even beneden,
maar daar bleek,
kon hij alleen nog maar snikken.
Op zo'n moment is het zo jammer,
dat hij nog zo weinig zegt,
want wat is er toch met je,
arme Joppe.
Hij wilde heel dicht bij papa zijn
en dat niemand meer bij die deur kwam
en wilde hij eten?
Nee.
Wat wil je dan toch?
Plots opperde ik:
Wil je soms ook een snoepje?
Ja, boehoehoe.
Hij snikte het uit.
Joppes avondmaaltijd werd
een doosje rozijntjes.
( ja de kindertjes aan de deur,
lieten ze links liggen,
maar voor Joppe is dat gelukkig nog een traktatie! )
Och toch...
Toen begon Jip ook nog te huilen.
Hoogste bedtijd voor hem.
En daar zaten wij.
Met 2 huilende kindjes.
Maar Sint Maarten was nog niet helemaal over.
Ging toch nog een keer de bel.
En nog een keer en nog een keer.
Wij lieten hem maar even lopen.
Sorry kindertjes...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten