Het staat in alle boekjes,
iedere kraamhulp en consultatie-arts pepert het je in:
Je baby nooit onbeheerd op de commode laten liggen!
Langzamerhand was het er ingeslopen.
Hij lag immers zo rustig
en hoe moest ik anders een badje maken,
als ik hem niet even neer kon leggen.
Maar vandaag ging het mis.
Hop, in een flits,
zag ik het verschoonkussen omgekeerd liggen.
Huh? Waar was Jip?
Toen bedacht ik me dat hij daar natuurlijk onder moest liggen.
En daarna pas begon hij te huilen.
Ontroostbaar was hij.
En dat was het enige waar ik aan dacht, troosten.
Pas toen hij eindelijk een beetje bedaarde,
zag ik zijn bloedende lipje.
Zag ik eergisteren dat hij zijn eerste tand zou krijgen,
nu zag ik dat diezelfde tand door de lip was.
Na heel veel huilen en borst,
viel hij eindelijk in slaap.
Na een hele lange slaap,
kon hij weer alleen maar huilen.
Toen dacht ik, o jee,
niet alleen een tand door de lip,
maar wat als ie een hersenschudding heeft.
De huisarts zei, wat hij altijd zegt,
als ik eindelijk eens de moed heb om te gaan,
niets aan de mevrouw, hij lijkt me kerngezond!
Hoewel ik blij ben, dat het niets ernstigs is,
voel ik me ook weer een beetje op mijn nummer gezet.
Thuis is het alleen maar huilen, troost en slapen
en bij de dokter is ie wakker en alert,
de gezonde blije baby.
En wat moet je met het advies,
dat je hem vannacht eigenlijk elk uur zou moeten wekken,
terwijl je hem net leert,
dat ie de nacht door moet slapen
en jij als ouder juist probeert echt consequent te zijn...