nog een zandbaklunch

Met de nieuwe zomerjassen schatte ik het weer ietsje te zonnig in,

maar toch we hadden het weer goed.

We aten onze boterhammen,

Jip speelde lustig met het zand

en Joppe ontwikkelde een nieuw glijbaanritueel.

Voetje voor voetje, handje voor handje de trap opklimmen,

eenmaal boven, bij elke spijl een kusje van mama vragen,

nog leuker een kusje van Jip stelen!

(en dan blijkt er steevast een beteuterd kind naast hem te op te duiken,

die ook fijntjes zijn wangetjes tussen de spijlen perst,

krijg ik geen kusje?

o jee...)

En dan gaat Joppe keurig netjes glijden.

Dat wil zeggen: eerst goed kijken:

is er niemand op de baan,

geen opklimmende kinderbenen,

of nattigheid misschien

en eh 'mama Jip moet ook even glijden!'

En als dat alles is gebeurd en er geen dringende kinderen zijn,

kan hij rustig naar beneden glijden.

Nee, Joppe laat zich niet opjutten! haha.