ossie

ossie = olifant (joppetaal)

Eindelijk zijn wij weer eens in de dierentuin geweest,

een kleine mijlpaal in mijn bestaan met 2 kinderen.

Ik had er nachtmerries van en stond stijf van de angst,

met kinderwagen, zonder Mies, in de bus stappen,

eerst Joppe aan boord zetten

en dan hopen en bidden dat niet plots de deur dicht gaat,

of de bus wegscheurt of Joppe weer uitstapt

of valt en dan moet ik nog die wagen in de bus krijgen,

hopen dat alle wielen aan boord gaan,

ook van joppes zitplankje (die bleef de vorige keer achter...)

en dat Jip niet wakker wordt en plots in huilen uitbarst

en dat niet nu de deur plots sluit,

zodat jip en joppe wegrijden en ik alleen blijf staan

of dat eenmaal allemaal binnen de rem van de wagen toch niet echt werkt (nieuw)

en stiekem een ritje door de bus maakt

of eh. nou ja, vast nog meer enge scenario's denkbaar.

En dan eenmaal binnen moeten we ook weer uitstappen ook bepaald geen sinecure.

En nee, dan zijn we er nog niet want we moesten ook nog terug.

Dus 4 x zouden we die spanning en sensatie beleven...

Nou, eenmaal bij de bushalte begreep joppe wat we van plan waren

(hij is nog steeds niet zo talig) en kreeg er reuze zin in.

Het instappen ging prima.

Eenmaal in de bus was het leuk, jip sliep

en de wagen bleef op zijn plek

en Joppe keek zijn ogen uit

('t is al even geleden, samen in het openbaar vervoer).

Uitstappen, ik had het uitgebreid met joppe besproken,

maar ja, helemaal door had ie het niet,

dus eh. toen ik hem neerzette, buiten de bus,

zette hij het op een brullen, dat het een lieve lust was,

had ik toch nog even alle blikken van alle businzittenden op me,

gauw wipte ik de wagen met Jip eruit en stapte zelf mee,

terwijl ik Joppe liefkozende geruststellende woordjes toefluisterde,

tenmiste ik hoop dat ik dat heb gedaan.

En dus we hadden het gered!

Joppe bleef nog een beetje doorjammeren,

dus helemaal geslaagd voelde het nog niet,

maar ik was toch alweer reuze trots

en we hadden ook keurig in en uitgecheckt!

En wat was het heerlijk om met de wagen in de dierentuin te zijn,

daar deed ik het allemaal voor, anders hadden we ook kunnen fietsen,

dan had ik jip in de draagzak gedaan,

maar in de dierentuin is joppe vaak nogal hangerig

en moet ik hem meesleuren of tillen

en wil hij of juist niet in het dierentuinwagentje, als ik die meesleep

of wil juist wel in de wagen zitten als er nergens meer een te vinden is...,

dat leek me te zwaar.

Baby Mumba was cool.

Zijn papa en mama bleven strak naast hem lopen

en hij dronk met slurf aan mama's borst,

zoiets had ik nog nooit gezien,

ook nog een minigirafje gezien,

of waren het er meerdere en het nieuwe vogel- en apenhuis,

al was het apenhuis even dicht omdat de aapjes

nog moesten wennen aan zoveel vrijheid

en mensen in hun domein

(ik las dat er gisteren ook meteen een is ontsnapt!).

Nou ja, dat hebben we dan ook maar weer overleefd.

Toen nog weer terug.

Toen kwam er weer zo'n rare misrekening in me op.

We stonden nog even bij een mooie oude ophaalbrug te kijken,

die openging omdat er een bootje langskwam,

toen ik bus 22 reeds voorbij zag snellen.

Hmm, dacht ik, dat is jammer, dan moeten we wel erg lang wachten.

En dat nu Joppe nodig naar bed moet, maar Jip nodig moet eten...

Dus we lopen wel even een halte,

dan valt Jip misschien in slaap en zo liepen we en liepen we,

maar die halte vonden we niet, eenmaal vlakbij station,

moesten we naar de 'verkeerde' kant van het weg

en dus helemaal ver van een eventuele bushalte en toen ja,

toen was het nog maar effies en waren we thuis,

dus waarom dan nog een bus nemen,

dus liepen we helemaal terug naar huis.

Een prima wandeling, Jip viel er uiteindelijk van in slaap,

maar ook Jop, eenmaal op het eiland,

viel ook zijn hoofd om van vermoeidheid in combinatie met die hitte,

daar hing hij op zijn zitje achter de wagen.

Och arme, dat zag zo zielig uit. En ik vind het altijd heel vervelend,

want dat slaapt natuurlijk voor geen meter,

maar zodra hij weer wakker wordt, is hij klaarwakker.

En inderdaad, eenmaal thuis, was hij wakker,

jip ook, dus ik tilde ze allebei tegelijk de trap op,

jop probeerde nog een soort slaapwandelloopje,

maar viel om van vermoeidheid, nou, ik waggelde de trap op,

allebei botsten ze wel een x tegen de muur, arme jongens,

gauw met zijn allen op het grote bed en proberen verder te slapen.

Ja, want slapen is heilig voor mij.

Vooral Joppes slaapje, hihi.

(ik was moe en snakte naar dat momentje voor mezelf,

of anders maar gewoon zelf een slaapje)

Jip ging ik gewoon voeden, ook op bed.

Maar nee, Jop werd juist wakkerder en wakkerder:

huh?, waar ben ik?

Ja hij lag ook naast een slobberende Jip

(die had lang geslapen, dus veel in te halen

en ging heel overdreven gretig aan de borst zitten schrokken)

en boven ons de nieuwe bovenbuur,

die al een week lang zwaar aan het klussen zijn,

vooral rond het middaguur...

(Jip is er ook al tig x wakker van geworden,

van plots zo'n akelige klopboor bijvoorbeeld, aargh)

Nou, uiteindelijk viel Joppe (weer) in slaap om

pas drie uur later weer wakker te worden...