een zonnig dagje

Twee weken geleden. Een zonnig dagje met Jip, Jop en mij. En hoe dat allemaal nogal in de soep kan lopen...

Het gaat prima met twee kindertjes als ik maar nul verwachtingen heb. Het is nogal lastig om iets te ondernemen vind ik. Voor we de deur uit zijn zijn er vaak al weer 10 dingen die tussendoor komen, dan gaat die weer huilen, dan moet die plots nog een schone luier, of o jee, de tanden nog poetsen, he waar ligt dat picknickkleed nou toch, o shit de schoenen liggen nog boven, eenmaal boven is joppe ook weer de trap op geklommen en wil die weer met geen mogelijkheid mee naar beneden, dan moet jip nodig weer aan de borst en eenmaal weer bij de deur gaat natuurlijk net de telefoon (boven), ben ik mijn sleutels weer eens kwijt en gaat het nog eens van voren af aan... Grr...

En als je allemaal helemaal klaar om te gaan bent, dan nog dat gevecht met hoe we ons buiten gaan verplaatsen, Jop wilde maandag bijvoorbeeld op zijn fietsje (een met trappers die hij als loopfiets gebruikt...) en ik heb me al vaak voorgenomen dat meteen te verbieden als ik alleen ben, maar weer gezwicht, omdat ik geen zin in die strijd had, maar ja, dus wij op weg, ik met een kinderwagen met jip erin en jop naast me op die fiets, nou, die wil dus meteen de andere kant op dan ik en ook die strijd wint hij, althans ik durf het er niet op aan te laten komen, want dan riskeer ik het een auto ongeluk... Als we weer verder zijn bedenk ik me dat Jop op zo'n fiets nooit de terugweg zal aanvaarden en ik dan en de kinderwagen met 2 kinderen moet duwen en ook nog dat wagentje moet tillen en dat een heel eind, dat wordt me te gek in die hitte, omkeren dus, dus nogmaals probeer ik joppe te vertellen hoe we gaan en wederom luistert hij niet. Nee hij blijft midden op straat staan, waar net een vrachtwagen een draai wil gaan maken, terwijl ik net dacht, hij komt me wel achterna als ik maar stug doorloop... oeps, nee dus, een lieve buurvrouw ( ja, we zijn het eiland nog steeds niet af ) roept: 'pas op vrachtwagen' en dan pas realiseer ik me de ernst van de situatie en laat zo jip op de stoep staan en ren naar Joppe, die niet mee wil en dan zie ik dat ik de kinderwagen niet op de rem zette dus die glijdt langzaam ook richting weg, o jee, maar gelukkig daar is die buurvrouw (ook een mama) en zij ontfermt zich al snel over jip en wagen, dus kan ik onder dwang Joppe richting stoep begeleiden, die het op een brullen zet, want hij is het er nogal niet mee eens, hij was toch immers lekker vrij op zijn fietsje. Dus pak ik door en zet Joppe op zijn kinderwagenstoeltje, zodat ik de fiets kan tillen en snel naar huis kan. De lieve buurvrouw vertrouwt me toe: 'nog 2 jaar, dan wordt het weer makkerlijker!' En als ik weg probeer te gaan, vraagt ze nog, gaat het wel? zal ik niet even helpen, ik denk, ik moet het toch zelf kunnen, loop grootmoedig verder en wuif alle hulp weg, stom want vervolgens rent joppe nog 2 keer weg en bijna onder een auto ( ja het is zeker spitsuur op de galgenstraat ), maar uiteindelijk belandden we, met een luid jammerende joppe (en dat trekt heel wat bezorgde blikken van vriendelijke buren, ik kan wel door de grond zakken... op zo'n moment vind ik het vreselijk dat iedereen je hier kent... oh en had ik al gezegd dat Jip weer wakker was geworden, van al Joppes gejammer en die ligt nu voor de aardigheid ook nog te huilen...) maar goed we belandden eindelijk thuis. Waar vervolgens iemand op ons bankje zit. Oh nee, geen pottekijkers denk ik nog, ik ben immers in staat van ontploffing. Maar het blijkt de aardige collega van Michel. Gelukkig blijkt hij een en al begrip en zorg en neemt meteen het fietsje over en begint Joppe te sussen en ik realiseer me als hij hier is, komt papa (mies) zeker ook zo thuis. En ja, daar komt Michel aan gefietst en joppe vliegt in de armen van papa. Een grote troost, Joppe is immers erg op papa gesteld, die zou hem dit ook noooooooit hebben aangedaan...(Mies met zo'n blik van wat is dat hier en moet ik dit allemaal oplossen?!?). Maar helaas, Michel en collega komen alleen thuis om de auto te halen, ze moeten meteen door naar leidschendam, dus vijf minuten later zijn ze weg. En zit ik plots met een nog verdrietiger Joppe, die onderhand niet eens meer weet waarom hij ook al weer zo zielig is en moet ik dit jongetje maar eens flink gaan troosten. Ik durf even geen buitenavontuur meer aan, maar suffe bob de bouwer doet het troostende werk voor me (ja joppe, heeft maar een paar minuten filmpje nodig en hij is weer helemaal cool...). Ondertussen (het is pufheet) maak ik een badje en omdat we geen balkon hebben en de stoep te eng is als ik alleen ben met 2 kids, zet ik dat voor de open 'deur' in de woonkamer en bouw ik ook nog een tent van lakens (aan de waslijn) boven ons bed. Ik heb immers het een en ander goed te maken. Joppe vind het geweldig, stopt al gauw met bdb kijken, doopt meteen de gieter in het bad en geeft de planten water, meer dan zin in een week nodig hebben, maar toch, wat hebben we een lol! Die tent is mogelijk een nog groter succes. Jop springt en gilt en giert het uit. En al die tijd ligt die lieve Jip rustig te slapen (oh, wat ben ik hem dankbaar, dat ik nu even onverdeelde aandacht voor grote broer kan hebben). De picknickboterhammen en flesjes roosvicee verorberen we op een handdoekje op de grond, midden in de woonkamer, met het warme zonnetje op ons gericht, maar wel in de koelte van het stenen huis, en zo is het toch een geslaagde picknick!

( maandag 27 juni )